Therapie

Bestaat dat al, een therapie tegen engtevrees, claustrofobie, de angst om levend begraven te worden?
Vorige week was ik in Parijs.
Toen ik vlak voor vertrek nog even wat zat te Googlen op bezienswaardigheden, kwam ik via Nicolas Flamel (de 15e eeuwse alchemist, bekend als maker van de Steen der Wijzen uit het eerste deel van Harry Potter) en Cimetière des Innocents uit bij Les Catacombes.
Kijk hier voor een korte uitleg.

Dat intrigeerde me mateloos. Alleen… ik ben claustrofobisch. En niet zo’n beetje ook. Tenminste, zodra het diep de grond in gaat. Grotten, mijnen, onderaardse gangen, ik trek ze niet (meer). En het stomme is dat ik het juist ontzettend gaaf vind. Ik heb daarnet op deze Franse site verlekkerd foto’s zitten kijken, maar tegelijkertijd lopen de rillingen paarsgewijs over m’n rug van afschuw.
Ik ben wel gegaan, naar de Place Denfert, heb een kaartje gekocht en ben de eerste wenteltrap afgedaald, maar daar sloeg de angst in alle hevigheid toe en ben ik snel weer naar boven gerend, de veilige buitenlucht in.
De foto’s zijn gemaakt door mijn dochters, de wachter van het dodenrijk is mijn neefje. Zij hebben wel de 1,7 kilometer ondergronds Parijs gedaan, terwijl ik met een vreemde mix van plaatsvervangende paniek en jaloezie achter een bier zat te wachten op hun veilige terugkeer.
Ja, ik wil in therapie.