Poep

Soms moet ik even m’n frustratie van me afbloggen.
Ik woon in een smal straatje in Scheveningen, of óp Scheveningen, zoals ze hier zeggen. Ik heb twee voortuintjes van twee meter breed en zestien (16) centimeter diep. Echt waar, ik heb het nagemeten. Er staat een rijtje nondescript, wintergroen spul in.
En nu komt het: op de één of andere manier lukt het de honden hier in de buurt om ín die piepkleine tuintjes te poepen. Om de haverklap ligt er een enorme drol te dampen tussen mijn plantjes.
Dus heb ik onlangs, in een winkel die in doe-het-zelf artikelen doet, een bordje gekocht om in het raam te zetten en zo de honden, of in ieder geval hun bazen, erop attent te maken dat ik daar niet van gediend ben. Een rond bordje met een rode rand en een forse rode streep diagonaal door een gehurkt zittend beest. Op het eerste gezicht een hond.
Maar als je beter kijkt, zie je dat het helemaal geen hond kan zijn. Het heeft namelijk maar twee poten. Ik ken geen enkel beest wat er zo uitziet, eigenlijk.
Domenico, vriend van mijn zoon, bracht uitkomst. “Dat is een weerwolf”, sprak hij nadenkend. En inderdaad, dat is het.
Nou slaat dat hele bordje natuurlijk nergens meer op, geen hond die zich erdoor aangesproken voelt. Of zou het juist afschrikwekkend zijn, een schijtende weerwolf in het raam?