Koffie

Ik kan me uit mijn prille jeugd een conference van Wim Sonneveld herinneren die gaat over een man die een postzegel wil kopen. Gewoon een postzegel. Tot zijn groeiende ergernis duurt het minstens een kwartier voordat hij met de zegel het postkantoor kan verlaten. Zo ongeveer voelde ik me vanmorgen, toen ik in de Bijenkorf koffie wilde kopen.

Wij drinken thuis Nespresso koffie. Daar zijn wij zeer tevreden over. Er zijn echter twee dingen mis met Nespresso.
Het eerste is de prijs. Drie en dertig cent per capsule, dus per kopje. Dat is niet mis. Andere systemen kosten echt maar een fractie daarvan. Maar we zetten ons er, ondanks crisis en bezuinigingen, nog steeds overheen omdat het gewoon superlekkere koffie is.
Het tweede wat er mis is met Nespresso, is de manier waarop ze met hun product en met hun klanten omgaan. Ga maar eens kijken op hun site, dan begrijp je misschien wat ik bedoel.

In de winkel, de Nespresso Boutique, is het nog veel erger. Daar wordt, in een perfect Nespressodecor, op gedempte toon eerbiedig over koffiesoorten gefluisterd en voor elke klant tenminste een kwartier uitgetrokken. Het gevolg is dat er altijd, zaterdagmiddag of dinsdagochtend, een lange rij wachtenden staat. Daardoor ben je al danig in stress en tijdnood geraakt op het moment dat je eindelijk aan de beurt bent.

Is het zover, dan begint de perfect gemanicuurde en gekapte verkoper (of het een man of een vrouw is, is meestal nauwelijks te achterhalen) met je te vragen naar je postcode en huisnummer. Zo weet hij onmiddellijk alles van jou en je intieme koffieverleden.

Denk niet dat je dan even snel je bestelling kunt plaatsen. Welnee! Je wordt achtereenvolgens gewezen op allerlei nieuwe soorten, smaken en gadgets, daarna gewaarschuwd "dat het nu toch echt tijd wordt om de machine te ontkalken, okee, vooruit, nog één keertje dan en oh, wilt u deze keer geen Decaffeinato Intenso? Mag ik vragen waarom niet? Nee, mag dat niet? Dat is jammer. Maar misschien wilt u dan toch onze nieuwste smaak eens meenemen?"
Tegen die tijd krijg ik de sterke aandrang om het Nespresso-wezen achter de balie langdurig en hard op zijn of haar bek te timmeren. Maar ik beheers me en vraag met dichtgeknepen strot of hij in de computer wil zetten dat ik van al deze onzin niet gediend ben en in het vervolg snel en efficiënt van koffie voorzien wil worden.
"Eh.. nee eh.. sorry mevrouw Schmidt, dat gaat helaas niet."