Waterloo

Kan iemand mij vertellen waarom er in vredes(teins)naam zoveel autobanden langs de Belgische snelwegen liggen? Vorige week reed ik naar Brussel en viel het me weer op. Het lijkt wel of het verplicht is om je oude autobanden op de vluchtstrook te deponeren. Ze liggen er in alle maten, vaak ogenschijnlijk ongeschonden, soms in rafelige flarden.
En alleen banden. Ik bedoel, als het een kwestie van achterstallig bermonderhoud is zou er meer moeten liggen. Andere stoffelijke resten van autocrashes bijvoorbeeld, of uit het raam gekieperd zwerfvuil. Nee, het lijkt wel of er zorgvuldig óm de banden heen geveegd wordt. Buitengewoon intrigerend.

Maar goed, Brussel. Of liever gezegd: Waterloo. Door omstandigheden kwam ik daar terecht op een Hemelvaartochtend. Een uitgerekte nederzetting met weinig meer vertier dan de Butte de Lion (een piramidevormige heuvel, ooit door koning Willem I opgericht ter ere van zijn zoon, die er tijdens een knokpartij van zijn paard viel) en een panorama. Nou doe je mij altijd een groot plezier met een panorama, en dit was een hele fijne. Okee, hier en daar zaten wat slijtageplekken in het doek die de indruk wekten alsof op de achtergrond de skyline van New York in de mist schemerde, maar daar stond tegenover dat er op de voorgrond royaal met dode paarden en andere accessoires gestrooid was en vooral dat er om de vijf minuten een luidruchtig en aanhoudend strijdgejoel losbarstte. Kanonschoten, gekletter van sabels, klaroenen en geschreeuw, aanzwellend tot een behoorlijk oorverdovend niveau. 'Allez, we maken er een totaalbeleving van', zal men gedacht hebben en verdomd, dat was een goed idee.


België is vaak ontwapenend. Deze keer was ik bijna ontroerd door de ober in het café die mij toevertrouwde: 'awel, roken mag, als u aan de rand van den tafel gaat zitten'.