Film

Ik ben niet zo’n filmkijker. Dat komt onder andere doordat de zaken hier in huis duidelijk verdeeld zijn. Mijn partner beheert de afstandsbediening en ligt des avonds languit op de bank. Inspraak in de programmakeuze wordt niet bijzonder op prijs gesteld dan wel volledig genegeerd, en er wordt regelmatig onaangekondigd naar voetbal of iets anders futiels gezapt.
Ik heers daarentegen over de studeerkamer, en de computer. Daar amuseer ik me al jaren en hier geldt: wie wil werken of studeren zoekt maar een ander onderkomen.
Allemaal prima geregeld dus, maar van films kijken komt op die manier niet veel.

Nou is het me onlangs toch gelukt om een aantal dvd’s te zien, waaronder The Proposition. Daar was ik bijzonder benieuwd naar, omdat het script van Nick Cave is. En ik ben een groot Nick Cave-bewonderaar, vooral vanwege zijn vaak uiterst duistere, beeldende teksten.
Maar nu de film. Voor de duidelijkheid, het betreft een western. Het uitgangspunt deugt: een broer die om het leven van z’n jonge broertje te redden zijn oudere broer moet vermoorden.
De film begint zeer abrupt, midden in een shoot-out, waarbij de hersenen in het rond spatten en menig veelbelovend karakter de film al uitgeknald wordt nog voor hij goed en wel begonnen is. En daarmee is meteen de toon gezet. The Proposition is een gewelddadige film, en niet zo’n beetje ook.
Aan de andere kant is het ook een subtiele film. De sfeer is belangrijk. Er zijn veel dramatisch mooie beelden van Australische landschappen met dooie bomen en duistere rotsformaties. Met dreigend gefluister op de achtergrond (van Nick). En er is een overdaad aan hoofdpersonen. Je zou zeggen dat het verhaal draait om de drie broers, maar dat is niet zo. Of in ieder geval voelt het niet zo. De karakters van de sheriff en diens vrouw worden bijvoorbeeld veel meer uitgediept. Anders dan die van de drie broers, die in een soort gewelddadig schemerduister blijven hangen.

Eigenlijk ben ik er nog niet uit wat ik van de film vind. Het beeld wat blijft hangen is dreigend, sfeervol en onduidelijk. Ik heb me de hele film door een buitenstaander gevoeld, iemand die met verbijstering naar het getoonde zat te kijken. Dat mag en kan soms heel interessant zijn. Maar bij deze film voelde het als een manco.
Misschien komt het wel door die snor (huhhuh)