Bloed

Normaal gesproken kan ik absoluut niet tegen bloed. Als er in mij of iemand anders geprikt of gesneden moet worden, kan ik daar beslist niet naar kijken. Sterker: zelfs als er op tv een miniem injectienaaldje in een ander geprikt wordt, al is het een beest of een alien, wend ik de blik af en lopen de rillingen over mijn rug. Na alle commotie over het 'edutainment'-programma van de Duitser Gunther von Hagens heb ik uit nieuwsgierigheid geprobeerd om een herhaling te bekijken, maar na een halve minuut tussen mijn vingers doorgluren trok ik het echt niet meer. Ik was dan ook erg benieuwd naar mijn reactie op het bezoek aan Bodies... the Exhibition.

Meteen na binnenkomst merk ik dat het horrorgehalte erg meevalt. Dat komt voor een deel doordat de lijken er niet bloederig en week bijhangen, maar strak en uitdagend tussen de talloze bezoekers staan. Daarnaast blijkt de conserveringstechniek een heleboel van de engheid weg te halen. De lichamen zien er af en toe bijna smakelijk uit. Dat klinkt idioot, maar het is echt zo. Een compleet ontveld menselijk been in een vitrine roept, door de kleur en de manier waarop het weefsel geconserveerd is, de associatie op met een malse kippenpoot. Dat ik niet de enige ben die dit denkt, merk ik als ik het tegen mijn vriendin Yolanda zeg. Zij is het ermee eens en enkele omstanders vallen ons enthousiast bij. Verderop zien we een bilpartij die, ook qua kleur, veel weg heeft van een lekkere beenham.
Dat is gek. Het zegt ook wat over de anonimiteit van het getoonde. Je hebt maar heel af en toe het gevoel dat je echt naar een dood mens kijkt.

Er valt natuurlijk meer over te zeggen. Zo vraag ik me af of je deze tentoonstelling als (conceptuele) kunst kunt beschouwen.
De opstelling is creatief, bij het onderwerp ‘hersenen’ zit een lichaam geposeerd als De Denker van Rodin. De manier waarop huid en spieren getoond worden, is niet alleen maar functioneel. De kleurstoffen die gebruikt worden om dingen te verduidelijken, geven vaak een bijna psychedelisch effect.
De vitrines waarin je alleen de bloedvaten van een lichaamsdeel, of zelfs van een heel mensenlichaam ziet, zijn fantastisch. Dat is echt heel bijzonder en ontstijgt het niveau van zomaar een biologieles.

Aan het eind van de tentoonstelling ligt een gastenboek, waarin verschillende bezoekers geschreven hebben dat ze misselijk worden van het getoonde. Daar heb ik echt geen seconde last van gehad, integendeel.
Ik vond het indrukwekkend.