Pink

Zal ik jullie eens even lekker vertellen over mijn operatie?...
Sinds een week is mijn pink ontstoken. Eerst was hij een beetje dik en pijnlijk, maar in de loop van de week zwol hij langzaam aan tot buitengemene proporties. Gisteren (zondag) begon ik te wankelen in mijn rotsvaste overtuiging dat het vanzelf wel over zou gaan. Na enkele telefoontjes kon ik terecht bij de huisartsenpost van het befaamde Bronovo ziekenhuis, wat toevallig het dichtste bij is. De daar aanwezige huisarts barstte gelukkig niet in hoongelach uit toen hij de pink zag (daar ben ik op de één of andere manier altijd bang voor, dat mijn probleem helemaal geen probleem blijkt te zijn), maar begon zorgelijk te fronsen. “Tja”, sprak hij, “het beste is als we het even openleggen”. Hm. Tactisch geformuleerd. De aangeboden verdovingsinjecties sloeg ik af, omdat dat geprik meestal net zoveel pijn doet als de uiteindelijke ingreep.

Tijdens de voorbereidingen voor de ‘operatie’, die voornamelijk uit lang zoeken naar een mesje bestonden, voegde de arts mij nog toe dat snijden in vingertoppen altijd erg pijnlijk is en behoorlijk kan bloeden. “That was a little more information than I needed, but go right ahead”, dacht ik, Mia uit Pulp Fiction indachtig, “maar als je nou niet ophoudt, ga ik er vandoor”.
Uiteindelijk had hij alles gevonden en aarzelend boog hij zich over de pink. Ik geloof dat hij minstens zo nerveus was als ik. Met een ferme haal deed hij wat hij beloofd had en ik zat minutenlang tegen het plafond. En het stomme is, hij zat ernáást met z’n gemene rotmes, naast de ontsteking bedoel ik.
Mompelend verbond hij de wond en gaf wat vage uitleg. We wisten allebei dat het mislukt was, maar hij noch ik hadden zin in een herhaling.

Ik heb vannacht slecht geslapen. Het doet hartstikke pijn. Nu heb ik een ontsteking én een snee in m’n pink.
Zielig hè? Ja, vind ik ook. Blijken van medeleven, kadootjes en huishoudelijke hulp zijn welkom.