Koning

Ik ben opgegroeid met Annie M.G. Schmidt. Met Dikkertje Dap, Jip en Janneke, het Schaap Veronica en Heksen en Zo. Inmiddels heb ik kinderen die hetzelfde kunnen zeggen, want één van de minder erge bijverschijnselen van het hebben van kinderen is dat je je straffeloos kunt wentelen in nostalgie voor wat betreft boeken en speelgoed.

Nu zag ik daarnet dat er, vooruitlopend op de Annie M.G. Schmidt-week (wat dat ook moge zijn), een verkiezing is van hét versje van Annie.
Meestal hou ik me verre van dat soort verkiezingen, maar nu schoot me meteen de verwende koning aan het ontbijt te binnen. Een mooi, ritmisch gedicht over een verveelde potentaat die een onwaarschijnlijke hoeveelheid etenswaren ter tafel laat brengen, totdat zijn gefrustreerde eega hem de straat op schopt.
Het is het ideale voorleesvers, met een lange aanloop naar een prachtig terloops einde.

Waar de koning trek in had
Maar Knelia! zei de koning
al tegen de koningin.
kijk hier op dit potje staat honing
en er zit geen honing meer in!
De koningin zat te beven
en vroeg aan de keukenmeid:
Och, wil je wat honing geven
voor Zijne Majesteit?
Maar toen de koning de honing zag
toen wou hij toch liever maar hagelslag.

Hij greep naar de hagelslagtrommel
en zei tot de koningin:
Wat is dit nu weer voor den drommel,
er zit geen hagelslag in!
De koningin zat te beven,
en vroeg aan de keukenmeid:
Och, wil je wat hagelslag geven
voor Zijne Majesteit?
Maar toen de hagelslag er was
toen wilde de koning rammenas.

De rammenas kwam en toen, helaas,
wilde de koning pindakaas
en toen de pindakaas er kwam,
wilde hij enkel een boterham.
Maar, zei hij met bulderende stem,
ik wil op die boterham bosbessenjam.
En toen de bosbessenjam er stond
wilde hij liever een suikerklont
en toen de suikerklont kwam zei hij:
Nu wil ik toch liever frambozengelei
en toen wou hij muisjes en toen wou hij pasta
en toen zei de koningin eindelijk: Basta!

En zo ging Zijne Majesteit
de straat op zonder zijn ontbijt.
Daar stond hij te huilen, en wie kwam daar an?
De ijscoman, de ijscoman!

Toen at de koning een liter ijs
vlak voor 't koninklijk paleis.
Joehoe, riep de koning, Knelia, schat,
dít was nu, waar ik trek in had!