Neef
Onlangs was ik in Luxemburg. Nou gebeurt dat wel vaker, want mijn zusje woont daar. Dit keer waren we echter niet bij haar te gast, maar bij een ander familielid: Hans Poppelaars. Wat Hans precies van me is, is moeilijk te achterhalen, de directe link zit zeker twee generaties geleden. Ik noem hem gemakshalve ‘neef’.
Deze neef heeft al een jaar of vijftien een restaurant in het noorden van Luxemburg. Dat is een mooie streek, met een bevolkingsdichtheid die ik me als Randstedeling nauwelijks voor kan stellen. De verspreid liggende dorpen tellen hooguit een paar honderd inwoners per stuk. Het adres van Hans z’n restaurant is Haus 21 in Roder. Aan straatnamen beginnen ze daar niet eens, waarschijnlijk bij gebrek aan straten. Roder ligt dicht bij het pittoreske Clervaux en is onderdeel van de gemeente Munshausen, die niks met de beroemde baron te maken heeft, maar wel bestaat uit vier deelgemeenten die gezamenlijk nog geen duizend inwoners hebben. Ik bedoel maar.
Een paar jaar geleden is het restaurant uitgebreid met een aantal erboven gelegen hotelkamers. Heel handig, omdat de gemiddelde aanrijtijd vanuit de bewoonde wereld toch al gauw meer dan een uur is. Zo hoef je na een uitgebreid diner met bijpassende wijnen alleen nog maar de trap op te struikelen.
De verjaardag van mijn vader was dit keer de aanleiding om weer eens bij Hans te gaan kijken. Én het feit dat Hans sinds eind vorig jaar een Michelinster heeft. Als we hem bij aankomst feliciteren met die nieuwe onderscheiding, haalt hij grijnzend z’n schouders op. “Ik heb er geen moeite voor gedaan, ik doe al jaren hetzelfde”, zegt hij simpelweg. En zo is het maar net, hij kookt al jaren fantastisch.
We zitten lang in de namiddagzon bij te praten. Hans komt er zo nu en dan bij zitten. Wat me opvalt, is dat er de hele dag nergens een spoortje van stress te bekennen is. Wie langs de grote open keuken loopt, ziet Hans met een stuk of vier anderen geconcentreerd aan het werk, en zelfs tijdens het zaterdagavonddiner, als alle tafels bezet zijn, gaat alles ontspannen en soepel. Op zondagochtend kijk ik uit mijn raam en zie mijn neef op het grote terras bezig om onze ontbijttafel te dekken. Zorgvuldig schikt hij de servetten en zet bij ieder bord een glaasje bloedsinaasappelsap.
De hotelkamers zijn modern, ruim en comfortabel. Het eten is heerlijk. En het is oorverdovend stil in Roder. Kortom, wie toe is aan een weekendje onthaasten, kan zich geen betere plek wensen.
Deze neef heeft al een jaar of vijftien een restaurant in het noorden van Luxemburg. Dat is een mooie streek, met een bevolkingsdichtheid die ik me als Randstedeling nauwelijks voor kan stellen. De verspreid liggende dorpen tellen hooguit een paar honderd inwoners per stuk. Het adres van Hans z’n restaurant is Haus 21 in Roder. Aan straatnamen beginnen ze daar niet eens, waarschijnlijk bij gebrek aan straten. Roder ligt dicht bij het pittoreske Clervaux en is onderdeel van de gemeente Munshausen, die niks met de beroemde baron te maken heeft, maar wel bestaat uit vier deelgemeenten die gezamenlijk nog geen duizend inwoners hebben. Ik bedoel maar.
Een paar jaar geleden is het restaurant uitgebreid met een aantal erboven gelegen hotelkamers. Heel handig, omdat de gemiddelde aanrijtijd vanuit de bewoonde wereld toch al gauw meer dan een uur is. Zo hoef je na een uitgebreid diner met bijpassende wijnen alleen nog maar de trap op te struikelen.
De verjaardag van mijn vader was dit keer de aanleiding om weer eens bij Hans te gaan kijken. Én het feit dat Hans sinds eind vorig jaar een Michelinster heeft. Als we hem bij aankomst feliciteren met die nieuwe onderscheiding, haalt hij grijnzend z’n schouders op. “Ik heb er geen moeite voor gedaan, ik doe al jaren hetzelfde”, zegt hij simpelweg. En zo is het maar net, hij kookt al jaren fantastisch.
We zitten lang in de namiddagzon bij te praten. Hans komt er zo nu en dan bij zitten. Wat me opvalt, is dat er de hele dag nergens een spoortje van stress te bekennen is. Wie langs de grote open keuken loopt, ziet Hans met een stuk of vier anderen geconcentreerd aan het werk, en zelfs tijdens het zaterdagavonddiner, als alle tafels bezet zijn, gaat alles ontspannen en soepel. Op zondagochtend kijk ik uit mijn raam en zie mijn neef op het grote terras bezig om onze ontbijttafel te dekken. Zorgvuldig schikt hij de servetten en zet bij ieder bord een glaasje bloedsinaasappelsap.
De hotelkamers zijn modern, ruim en comfortabel. Het eten is heerlijk. En het is oorverdovend stil in Roder. Kortom, wie toe is aan een weekendje onthaasten, kan zich geen betere plek wensen.
posted by Sandra @ 17:42
1 Comments:
At 27 april, 2007 23:30,
DJ Appelmoes said…
Mooie plekjes om te koesteren. Je beveelt het aan, maar anderzijds wil je het ook geheim houden. Zo zijn er bijvoorbeeld op Ibiza tentjes die de term onthaasten bijkans hebben uitgevonden. In het midden van nergens staat een onvervalst barbecuerestaurantje, zo Spaans als het maar kan zijn. De olijfbomen verbergen het zicht op alles wat hip is. Een opa van 80 (en als ie dood is hebben ze vast een nieuwe) bedient de houtgestookte grill op een manier zoals alleen Italiaanse Mama dat zou moeten kunnen. Met alleen een bolleke knoflook en de juiste olie maakt hij van een lap vlees bijna een driesterren diner. Rustig kijk je naar dat stukkie prikkabel met gekleurde lampjes dat in de bomen hangt. De hectiek van het eiland en je leven verdwijnen voor heel even. Je voelt je man. De kleindochter van de chefkok geeft een knipoog. Je weet dat ze wel weer een nieuwe vinden als ze gaat trouwen.
Een reactie posten
<< Home