Sok

In de week dat er weer Nobelprijzen voor allerlei lovenswaardige, maar soms wat vergezochte prestaties uitgereikt zijn, werd ik getroffen door een revolutionaire uitvinding die wellicht meer impact zal blijken te hebben dan bijvoorbeeld, ik noem maar een zijstraat uit de dit jaar onderscheiden daden, de werking van chemische processen op vaste oppervlakken.
Het betreft hier een oplossing voor een probleem wat de mensheid al decennialang teistert en met de groeiende welvaart hand over hand toeneemt, wat dagelijks ontelbare verloren uren kost en talloze gelukkige families door ruzie uiteenscheurt: de eeuwig verdwenen sok.

Wees eerlijk, hoe vaak gebeurt het niet dat je, op het punt de deur uit te gaan, nog even snel je sokken aan wilt schieten en er geen enkel deugdelijk paar meer samen valt te stellen uit de wanordelijke sokkenverzameling.
Het hoe en waarom van dit probleem is tot op heden niet opgelost. Het is één van de grote raadsels van het leven: waar blijft de verdwenen sok? Volgens mijn persoonlijke inschatting, gebaseerd op jarenlange ervaring, moeten er jaarlijks in Nederland zo'n honderd miljoen sokken verdwijnen. Gewoon weg, niks meer van gehoord, nooit meer teruggezien.

Maar nu heeft een nobel mens zich over dit probleem gebogen. De oplossing is eenvoudig, zoals veel superieure ideeën. Geen ingebouwde chip of andere dure en kwetsbare electronica, geen nanotechnologische onzin, niks daarvan. Een ferme drukknoop, die de twee sokken onafscheidelijk aan elkaar verbindt alvorens ze de was in gaan.


Mijn voorstel is om de vooralsnog anonieme bedenker van deze geniale oplossing te onderscheiden met de Nobelprijs voor de Huisvrede.