Pinda

Na mijn laatste post zijn jullie natuurlijk allemaal heel benieuwd naar wat er in die blikken zat. Het blik links op de foto, de Boiled Green Peanuts, vond ik het meest intrigerende, dus dat moest het eerst open.
Boiled Green Peanuts… belachelijk. Waarom zou je pinda’s willen koken? Ik vind een van de weinige charmes van pinda’s dat ze droog en knapperig zijn.
Op het blik staat niet veel informatie, behalve dan dat je de pinda’s voor nóg meer smaak even moet opwarmen in eigen vocht. Okee.
Tot mijn stomme verbazing zitten er ongedopte pinda’s in het blik. Zou je die schil dan mee kunnen eten? Nee dus, hij is net zo hard als bij een ongekookte pinda. Als ik hem eraf gehaald heb, komt een bleke, glazige pinda tevoorschijn die vrijwel nergens naar smaakt. Hooguit naar gekookte aardappel, of witte bonen misschien.


In Over Eten & Koken van Harold McGee lees ik dat gekookte pinda’s zowel in Amerika als in Azië populair zijn. ‘Als pinda’s in de dop gekookt worden, krijgen ze een aardappelachtige geur met zoete vanillenuances, omdat er in de dop vanilline vrijkomt’, staat er. Nou, vanille proef ik met de beste wil van de wereld niet.
Wisten jullie eigenlijk dat pinda’s helemaal geen noten zijn? Pinda’s zijn peulvruchten, beter gezegd: de zaden van de kleine peulvruchtenstruik Arachis hypogaea, die zijn dunne, verhoute peulen bij rijping in de grond laat groeien. Ook dat weet ik van Harold, uit zijn lijvige naslagwerk over ‘wetenschap en cultuur in de keuken’.
Er liggen bij de Chinese supermarkt ook nog gekookte pinda’s in de diepvries. Zonder water dit keer, zodat ze eruitzien als gewone pelpinda’s. Eerst begrijp ik dan ook echt niet waarom ze in de diepvries zitten, want als er iets onbeperkt houdbaar is zijn het wel doppinda’s.

Goed nieuws op pindagebied zijn koekjes die op bedrieglijke wijze een pinda nabootsen. Ze zijn even groot en zien er verder ook precies hetzelfde uit. Ze hebben een wit suikerlaagje aan de buitenkant en een soort zoet-hartige pindakaasvulling. Die zijn wel heel lekker!


O, hoe het met de muizen is? Slecht, vrees ik. Alle heerlijkheden zitten in plastic dozen nu, zodat ik me rot loop te zoeken naar mijn spullen en zij er helemaal niet meer bij kunnen. We zijn er allebei niet blij mee. De enige die hier grinnikend door het huis loopt is mijn partner. Sardonisch grijnzend, als hij weer zo’n klein, weerloos muisje in een van zijn gruwelijke vallen heeft laten lopen.