Kermis

Een van de dingen die hoog op mijn New York-lijst stonden was Coney Island. Niet dat ik er ooit enthousiaste verhalen over gehoord had, integendeel eigenlijk. Maar voor mijn idee kon het niet missen: ik ben gek op kermissen en attractieparken, en een zekere graad van verloedering voegt daar alleen maar aan toe. En inderdaad, toen ik uit de subway stapte en de boel overzag, wist ik dat het helemaal goed zat.
Rechts Nathan’s, een prachtig hotdog parlour (volgens een aftellend billboard 'Home of the International Hot Dog Eating Contest’, die nog geen drie weken geleden plaats had en waar we nu weer 346 dagen op moeten wachten), recht voor ons de boardwalk en de zee, links de contouren van The Wonder Wheel en The Cyclone.
Eén en al 'bad taste', harde muziek en vretende horden. Thuis gruwel ik ervan, hier vind ik het geweldig. Volgens mij juist doordat de verf bladdert en de helft van de lichtreclames kapot is. En omdat de New Yorkers zelf enorm genieten. Het zijn echt allemaal grote kinderen, die lekker uit hun dak gaan.


Wat ik me niet gerealiseerd had, maar wat me als Scheveningse wel aansprak was het feit dat de New Yorkers een prachtig strand binnen handbereik hebben. Vanuit Manhattan zit je binnen drie kwartier gewoon aan het water.

Maar goed, we hebben een erg leuke middag gehad op Coney Island. Alleen die Cyclone, die dit jaar z'n tachtigste verjaardag viert, viel niet mee. Het is een indrukwekkende rollercoaster met spectaculaire afdalingen, maar hij rammelt aan alle kanten. Dat hoor je en dat voel je. Je wordt echt compleet door elkaar geschud en Hugo kwam eruit met een paar gekneusde ribben.