Icoon

Vanmorgen zijn we the Statue of Liberty gaan bekijken. Uren en uren hebben we in rijen gestaan. Voor de security, voor de boot, voor de ingang van het Vrijheidsbeeld, weer voor de security, dit keer met een spannend apparaat wat pufte en blies, en ondertussen snoof of je geen gas- of poedervormige explosieven in je haar of kleren had. Tja.
Ondertussen hebben we zelf ook nog een aanzienlijke bijdrage aan de veiligheid geleverd, haha. Toen Hugo en ik aan de voet van The Statue gingen zitten, bleek er een degelijke, ouderwetse damestas tegen een terrasstoel te staan. Eerst haalden we onze schouders erover op, totdat Hugo voor de grap opperde dat er een bom in zou kunnen zitten. Toen bedacht ik ineens dat dit de klassieke situatie is die in het hedendaagse Amerika uitentreuren op posters beschreven staat: wij stonden hier oog in oog met een verdacht object.
Bij het naar binnen gaan meldden we de aanwezigheid van de tas langs onze neus weg. Men reageerde bloedserieus, bedankte ons en ging onmiddellijk aan het sluipen en bellen. Wij zagen, al wachtend in rij nummer zoveel, nog ruim een half uur lang geagiteerde security-officers langsdraven. Toen mochten wij eindelijk naar binnen, in The Statue of Liberty. Door een museumpje in de sokkel, wat over de bouw, de financiering en de commerciële exploitatie van het beeld gaat, kwam je bij de lift die tot aan het bovenste balkon onder het echte beeld ging. Wij dachten eigenlijk dat je van daar uit ook het beeld in kon, maar daar was geen sprake van. Hoger dan dat balkon mocht niet, al was er wel een klein, smal trappetje waarmee je tot in het hoofd kon komen en zagen we op foto’s in het museum dat je zelfs tot in de fakkel kunt klimmen. Dat wordt echter al jaren niet meer gedaan.

Wat wel kan is onder de rokken van Marianne kijken. Daar zie je de o.a. door Gustave Eiffel ontworpen draagconstructie. En, al hebben we bijna een halve dag in rijen gestaan, ik vond het toch leuk om zo intiem met hét Amerikaanse icoon kennis te maken.