Eend

Terwijl hier de volgende plaag alweer uitgebroken is (mieren in de keuken dit keer, die duidelijk maken dat er twee soorten mensen in dit huis wonen: aan de ene kant de weekhartigen die zelfs geen mier dood willen drukken, aan de andere kant degenen die have en goed enthousiast verdedigen met bruut geweld en agressieve bestrijdingsmiddelen), ga ik nog even verder met het bespreken van de blikken.
We gaan hierbij keurig vlnr. Naast de gekookte pinda’s zie je twee blikken boven op elkaar. Het onderste bevat volgens het opschrift ‘Confit de canard’. Eendenpoten, in Frankrijk in ruime mate voorhanden als afvalproduct van de foie gras-industrie, bereid volgens de confit-methode, een eeuwenoude manier om vlees te conserveren. Langzaam gaar gesudderd in eigen vet en daarna bewaard onder een dikke laag van datzelfde vet. Volgens het opschrift op het blik is opwarmen à feu doux voldoende, maar op het onvolprezen kookblog 'Koken met Karin’ vind ik een bereidingswijze die me meer aanspreekt. Zij adviseert: ‘Om het gestolde vet waar het vlees in ‘verpakt’ zit vloeibaar te maken, kun je het blik het beste even in wat heet water leggen. Dan opendraaien, de poten eruit halen en een half uurtje op een rooster in de hete oven (220 °C) leggen tot het vel mooi knapperig is.’ Het overgebleven ganzenvet kun je gebruiken om aardappels in te bakken. Okee, prima, doen we.


Het resultaat valt bepaald niet tegen. Nooit gedacht dat er zoiets lekkers uit een blik kon komen. Het vlees is mals, het vel knapperig, de smaak vol en lekker zout. Dit is blikvoer waar je mee voor de dag kunt komen!

Het bovenste blik is misschien wel het meest intrigerende van de foto. Wat zou er zitten in een blik met anjers en Arabische tekens op het etiket?
Nou, dit: