Frankrijk

Ik ben alweer ruim een week terug uit de omgeving van Avignon, hoog tijd om jullie te laten weten wat me opgevallen is in dit door Nederlandse toeristen platgetreden land.

Bijvoorbeeld dat het platteland nog altijd Franser dan Frans is. Met slingerweggetjes langs heuvelige weilanden met trage, witte koeien en velden vol bloeiend koolzaad. Dat je hier regelmatig door dorpjes rijdt waar het lijkt alsof ze met z’n allen Frankrijkje aan het spelen zijn. Alsof er een decorbouwer en een castingdirector met weinig gevoel voor subtiliteit losgegaan zijn. Op een terrasje van drie tafeltjes zitten een paar buikige mannetjes met gestreepte shirts en petjes aan een glas rode wijn. Vrouwen in gebloemde schorten boenen hun stoepje. De charcuterie etaleert hammen en worsten, de boulangerie vruchtentaarten en eclairs met de puurste chocola die je je voor kunt stellen. En bijna iedereen loopt met een paar stokbroden onder z’n arm, gewikkeld in een klein papiertje.

In de loop van de week stopten we ergens voor een snelle hap bij een truckerscafé, waar je voor € 12,50 een driegangenlunch kreeg, en nu komt de grap: inclusief een karaf rode wijn. Tamelijk krankzinnig voor onze begrippen, om vrachtwagenchauffeurs ongevraagd een maximaal quotum alcohol in hun kraag te gieten bij het middagmaal. Het doet je het ergste vrezen voor de veiligheid op de Franse wegen. Aan de andere kant heeft het natuurlijk ook wel wat. Het klopt erg met het beeld wat ik van dit land heb.

Wij zaten in een huis (Mas) midden tussen de wijngaarden. Eindeloze akkers vol druivenstruiken overal om ons heen. En wijnboeren, niet verspreid over het land, maar erf aan erf. Domaines en chateaux wisselden elkaar af, we werden erdoor omringd. Onze naaste buur/wijnboer bleek wars van toeristische flauwekul en dreef zijn nering op een terrein vol stokoude gebouwen en gloednieuwe machines.


Op de binnenplaats stonden hier en daar plastic ‘jerrycans’, verstevigd met metalen tralies, van een meter bij een meter bij een meter. Een kubieke meter, oftewel duizend liter. Gek genoeg zat er geen tapkraan aan de zijkant, maar een forse schroefdop op de bovenkant.


Proeven was geen enkel punt, zelfs niet toen we met z’n achten aankwamen en alle beschikbare wijnen (drie rode, twee witte en een rosé) wilden keuren. Toen we daarna 48 flessen aanschaften voor 3 euro 50 per fles, kregen we er nog vier bij kado (pardon: cadeau) ook. En het proeven kostte niks, terwijl daar toch ook zes flessen voor gesneuveld waren.

Ja, eigenlijk is Frankrijk best een leuk land. Tenminste, ik heb er deze keer erg van genoten.