Ssssst

Op deze laatste avond in New York dringt ineens tot me door dat ik eigenlijk heel erg verlang naar… stilte. Dat is eigenlijk het enige wat ik de afgelopen dagen gemist heb. Niet dat ik het me constant gerealiseerd heb, maar zo af en toe wordt je toch wel heel erg direct geconfronteerd met de enorme herrie.
Vanmiddag bijvoorbeeld, toen we over 42nd Street liepen, waar druk gebouwd werd en de drilboren, zoals het goede drilboren betaamt, een oorverdovende herrie maakten. Of gisterenavond, toen we in La Mela in Little Italy zaten, waar (zoals in de meeste New Yorkse restaurants) een vreemde akoestiek ervoor zorgde dat alle gepraat versterkt werd tot geschreeuw. Of misschien praten die Amerikanen gewoon ook wel heel hard.
Er is echt dag en nacht lawaai overal. Van de constant gillende sirenes bijvoorbeeld, van de airco in onze kamer, of als je die uitzet en de ramen opendoet, van de airco’s van alle buren op de binnenplaats, toch al gauw een stuk of twintig. Van de auto’s en bussen die constant langsscheuren, van de subway die door de grond rommelt en raast, van de muziek die overal keihard aanstaat. Het is echt geen seconde stil. Ik denk dat het lawaainiveau zelfs nooit onder de – pak ‘m beet – 80 decibel komt, ook ’s nachts niet. Dat geeft allemaal niet en er is genoeg om het te compenseren, maar het lijkt me zo langzamerhand heerlijk om even helemaal niks te horen.