Rollen

Dat mijn kinderen nu allemaal lang en gelukkig zijn, komt natuurlijk door de uitstekende (op)voeding. En vooral door de taarten.


Wij eten veel taart. Dat komt niet doordat ik een onvermoeibare keukenprinses ben, die gek is op mengen en kneden. Verre van dat. Ik ben een lui mens dat van lekker eten houdt, en bijzonder ingenomen met al die voorgesneden en voorgewassen spullen die in de supermarkt te koop zijn.
Ja, ik weet dat ze duur zijn en dat de vitaminen er aan alle kanten uit druipen, maar ik vind geen bevrediging in het stuk voor stuk doppen van boontjes of het wassen (en dan nooit meer droog krijgen) van sla.

Koken is een van mijn hobby’s. Ik gooi er mijn creativiteit in en dat doe ik met gerechten waar voor de sier en de vitaminen nog wat groenten bij moeten.
Hulde dus aan (vooral) Albert Heijn, die wekelijks nieuwe panklare varianten aan het assortiment toevoegt. Ze voelen feilloos aan wat ik belief en zorgen dat dat in verpakkingen van verschillend formaat voorhanden is in koeling of vriezer. Daardoor zijn ze ook nog steeds marktleider natuurlijk, want ik ben vast niet de enige die dat wil.

Wat ik hier echter nog steeds mis is de kant en klare deegrol. In de landen om ons heen (België en zuidelijker) zijn ze volkomen ingeburgerd en bij iedere supermarkt, hoe klein ook, volop te koop. In verschillende variaties: bladerdeeg, pate brisee (wat hier korstdeeg heet) en pate sablee (zanddeeg). In Nederland zoek je er vergeefs naar. Ja, je hebt die bladerdeegplakjes in de diepvries, maar dat is niet wat ik bedoel. Ik wil deeglappen ter grootte van een bakvorm, die je in één beweging uitrolt en in de vorm legt. Vulling erop, bakken en klaar. De bakvorm wordt niet eens meer vies, dankzij het meegerolde bakpapier. Een geniale vondst, echt.


Gelukkig heb ik een zus in Luxemburg, die regelmatig langskomt en dan een hele voorraad rollen meeneemt. Die zijn de basis voor mijn taarten en quiches.
Maar, en dat is de aanleiding tot dit verhaal, ik zag laatst bij de Jumbo in de koeling ook eindelijk een rol bladerdeeg. Van Danerolles. Laat je niet afschrikken door het opschrift 'hartige taart', dat is onzin. Je kan er alle kanten mee op.
Recepten op aanvraag.

Waterloo

Kan iemand mij vertellen waarom er in vredes(teins)naam zoveel autobanden langs de Belgische snelwegen liggen? Vorige week reed ik naar Brussel en viel het me weer op. Het lijkt wel of het verplicht is om je oude autobanden op de vluchtstrook te deponeren. Ze liggen er in alle maten, vaak ogenschijnlijk ongeschonden, soms in rafelige flarden.
En alleen banden. Ik bedoel, als het een kwestie van achterstallig bermonderhoud is zou er meer moeten liggen. Andere stoffelijke resten van autocrashes bijvoorbeeld, of uit het raam gekieperd zwerfvuil. Nee, het lijkt wel of er zorgvuldig óm de banden heen geveegd wordt. Buitengewoon intrigerend.

Maar goed, Brussel. Of liever gezegd: Waterloo. Door omstandigheden kwam ik daar terecht op een Hemelvaartochtend. Een uitgerekte nederzetting met weinig meer vertier dan de Butte de Lion (een piramidevormige heuvel, ooit door koning Willem I opgericht ter ere van zijn zoon, die er tijdens een knokpartij van zijn paard viel) en een panorama. Nou doe je mij altijd een groot plezier met een panorama, en dit was een hele fijne. Okee, hier en daar zaten wat slijtageplekken in het doek die de indruk wekten alsof op de achtergrond de skyline van New York in de mist schemerde, maar daar stond tegenover dat er op de voorgrond royaal met dode paarden en andere accessoires gestrooid was en vooral dat er om de vijf minuten een luidruchtig en aanhoudend strijdgejoel losbarstte. Kanonschoten, gekletter van sabels, klaroenen en geschreeuw, aanzwellend tot een behoorlijk oorverdovend niveau. 'Allez, we maken er een totaalbeleving van', zal men gedacht hebben en verdomd, dat was een goed idee.


België is vaak ontwapenend. Deze keer was ik bijna ontroerd door de ober in het café die mij toevertrouwde: 'awel, roken mag, als u aan de rand van den tafel gaat zitten'.