Hypes

Weinig tijd lately om te bloggen. Druk met verschillende dingen. Om jullie op dat punt even te updaten: morgen is de Benelux-finale van de Lego League en wie wil, kan het live volgen.

Verder hyve ik tegenwoordig, al komt daar niet zoveel actiefs bij kijken. Zoals mijn grote vriend Ernst terecht opmerkte ("krabbelde" zeggen ze bij hyves, *zucht*) vind ik het voorlopig inderdaad 'het meest briljante flauwekulconcept van de laatste jaren. Niets werkt of is enigszins logisch en toch zit iedereen erop.'

Maar misschien moet ik de lol ervan nog ontdekken. Desalniettemin: wie zich onder mijn vriendenschare (van maar liefst 5 (vijf) hele personen, waaronder twee dochters) wil scharen is van harte welkom.
Trek je niks aan van de rommelige layout en de door het programma zelf verstrekte info: ik heb wel degelijk een blog en weet bij god niet waarom ik 'nog niet lid van publieke hyves' ben. En degene die me een mail gaat sturen om om foto's of video's te vragen, kan een draai om z'n virtuele oren krijgen.

O ja, over video's en hypes gesproken: ik heb van de week een video naar YouTube geupload, of upgeload. Het is een filmpje van niks, gemaakt met mijn telefoon, nog voordat ik bedacht dat er een zoomfunctie opzat. Maar toch, je kan er heel even een glimp van het Nick Cave-concert van september vorig jaar op zien en vooral horen.
En daarmee heb ik mijn eer als 'Time's Person of the Year 2006' weer voldoende verdedigd voorlopig.

IJs

Vorige week was ik in Amsterdam, op de Horecava. Dat is ‘hét jaarlijkse nationale vakevenement voor de horeca- en cateringbranche’, zoals ze zelf zeggen. Eén en al professionele gastvrijheid, verwacht je dan. Toch?
Maar helaas, meteen al na binnenkomst stonden we in een galmende ruimte vol statafels op stekelig projecttapijt.
Een ronde over de beursvloer bood nog meer triestigheid. Met exposanten als Budgetbulk B.V., Van der Noordt Payrolling, een Napking, een Drain King en een oneindig aantal bedrijfjes dat zich van de toevoeging ‘supplies’ of ‘systems’ bedient, heeft de Horecava de sexappeal van een touringcar vol bejaarden.

Geheel in tegenspraak met dit imago stond aan het begin van de middag een moleculaire mixsessie op het programma. Dat was één van de redenen waarom we er naartoe gegaan waren, en hier werden we niet teleurgesteld. Er werden inderdaad spannende cocktails gemaakt.
Met stikstof, voor snelle afkoeling en spectaculaire rookgordijnen.
Met gelatine, waarmee je een sapje wat dikker kunt maken, zodat de smaak langer in je mond blijft.
Met een techniek die ik nog niet helemaal begrijp, maar waarmee je druppels van een ‘jasje’ voorziet, zodat je bolletjes limoen- of ander sap kunt maken.

We hebben de dag in stijl afgesloten in de Heineken ijsbar in het centrum van Amsterdam. Best leuk. Een bar opgetrokken uit ijs, met ijswanden en ijzige filmfragmenten op een rijzig beeldscherm. Met ijssculpturen van Frau Antje en Marilyn Monroe met het grijzige hoofd van koningin Beatrix. Een ijskoud haardvuur, dat meekleurt met de veranderende verlichting.
En met coole cocktails in ijsglazen.

Muis

Een paar maanden geleden ben ik in Parijs naar ‘Il était une fois’ geweest, de grote Walt Disney-overzichtstentoonstelling in het Grand Palais. Dat klinkt een beetje gek (en dat vind ik niet alleen) maar het was echt niet minder dan dat. Het was een enorm uitgebreide expositie over de (Europese) invloeden op het werk van Walt, ondersteund met filmfragmenten, tekeningen en schilderijen uit voornamelijk de 19e en begin 20e eeuw, die soms rechtstreeks als bron voor Disney-decors of -personages gediend hebben. Erg leuk allemaal. Spannende schilderijen met bijbehorende stills uit films. Storyboards. Vitrines met oude kinderboeken, met daarin het stempel van The Walt Disney Studio’s: studiemateriaal.
Ik heb er een hele ochtend rondgezworven.
Als je ‘m ook wilt zien moet je opschieten, hij is nog tot 15 januari.

Maar hoe kwam ik hier nou op? Wel, ik vond daarnet in m’n tas een verfrommeld bonnetje, met daarop gekrabbeld "Jean-Michel Pradel-Fraysse, Rat, 2004". Ik moest even heel diep nadenken, maar toen wist ik het weer. Aan het eind van de expo was een zaal met werk van door Disney geïnspireerde kunstenaars. Andersom dus. Het meeste vond ik niet bijzonder, maar deze ‘sculptuur’ is wel grappig.
“…it all started with a mouse!” And it ended with a...

Sfeer

Hoewel ik er inmiddels al bijna twintig jaar woon, begrijp ik de Scheveningers nog steeds niet helemaal. Dat blijkt maar weer als ik naar de voorpagina van de Scheveningsche Courant van deze week kijk, waar breeduit ‘Sfeervolle jaarwisseling op Scheveningen’ gekopt wordt. Ter illustratie een paar foto’s, van een stel dronken lolbroeken in jolige badpakken tijdens de nieuwjaarsduik én van een gigantische stapel pallets op het strand. Die vormen de basis voor een vreugdevuur wat hier de laatste jaren onder politietoezicht plaatsvindt. Tja, als je dat sfeervol noemt, ben je volgens mij gauw tevreden.

Nou moet je op Scheveningen vaak goed zoeken naar sfeervolle momenten en plekken. Op zondagen en in de zomermaanden verdwijnen die steevast onder een horde dikbuikige, schreeuwerige toeristen, alhoewel die zich meestal op en rond de toch al niet erg sfeervolle boulevard ophouden.

Maar kijk, als die schreeuwerts weg zijn en de lucht hangt laag, dan krijg je een soort sfeer waar ik wel van hou...