Visite

Soms krijg je visite.
Persoonlijk gaan mijn nekharen al overeind staan bij de gedachte, ik heb een grúwelijke hekel aan visite.
Niet dat ik een solitair leven leid. Er komen hier dagelijks mensen langs die bijvoorbeeld even iets willen vertellen, iets komen lenen (en soms ook weer terugbrengen), muziek gaan maken of mee willen eten. Dat is geen visite. Die mensen hebben een doel, willen iets concreets en gaan korter of langer daarna weer weg. Alle sociale interacties die daaruit voortvloeien zijn meegenomen, maar niet verplicht.

Zo niet de visite. Die komt en heeft geen ander doel. Dat betekent dat je bij elkaar dient te gaan zitten en gedurende een paar uur een conversatie op gang houden. Dat lukt mij meteen niet meer op het moment dat ik me daar bewust van word, zoals dat met wel meer dingen het geval is.

Kortom: kom nooit bij mij op visite!
Blijven eten daarentegen is geen enkel probleem. Graag zelfs. Lekker eten is een van mijn favoriete bezigheden en leuk gezelschap daarbij is altijd goed. Er blijven hier regelmatig mensen eten. En die brengen soms iets aardigs mee.
Een van de meest originele kado’s op dat gebied kreeg ik onlangs van een stel vrienden. Die hadden bij een Utrechtse toko zorgvuldig een krankzinnige verzameling etenswaren uitgezocht: mierzoete ‘egg-white fa gim biscuits’ (die eruit zien als poezieplaatjes), gedroogde olijven met kruidnagel (…) en snoep, boordevol melaminen en met het uiterlijk van vuurwerk. Het mooiste vond ik een doosje met daarin een ‘Easy Cake’, waarmee je ‘een verse cake in 3 min.’ kunt bakken. In de magnetron, dat is duidelijk.


Ik heb het nog niet geprobeerd, omdat het doosje zo geweldig leuk staat in mijn keuken. Maar ik word zo langzamerhand wel heel benieuwd…