Service

We zijn vanavond naar de film geweest. Naar de Simpsons. Daar ga ik niks over vertellen, behalve misschien dat hij niet tegenviel.
Nee, het gaat om de bioscoop. We zijn namelijk in een Merral Servicebioscoop geweest en dat is echt heel leuk!
Wat houdt dat dan in? Nou, dat je voor je stoel een tafeltje hebt, met daarop een lampje, een drukknop, een drankenkaart en een asbak. En dat je voor of tijdens de film op de knop kan drukken, waarna een mevrouw uit het donker opdoemt, je bestelling opneemt en hem even later stilletjes af komt leveren. Ik heb het geprobeerd. Het duurde even voordat de mevrouw kwam, en weer even voordat mijn versgetapte biertje afgeleverd werd, maar toen was het heel erg fijn in de bioscoop. Vooral omdat ik er ook nog een sigaretje bij op mocht steken.


De opzet van de bioscoop is een beetje anders dan normaal. Er zijn nergens meer dan vier stoelen naast elkaar, zodat je een soort vliegtuigopstelling in de zaal hebt. Anders zou het natuurlijk erg storend worden als iemand midden in de rij een drankje wil bestellen. Achter in de zaal is een barretje, waar een vriendelijke dame voor het begin van de film de drankjes inschonk. De popcorn zou ze wel brengen, zei ze, want ze moest nu eerst de film starten.
Op zo’n moment heeft het een hoog tussen-de-schuifdeuren-niveau, maar ik ben er hevig van gecharmeerd! Ga vooral kijken, er zit vast ook een Merral Servicebioscoop bij jou in de buurt.

Hans

Poe hé, wat is het druk om weer thuis te zijn! De berg wasgoed leek maar niet kleiner te worden, maar nu de bijkeuken weer begaanbaar is, hier alsnog het beloofde stukje over de show van Hans Klok.

Na een hoop gesteggel over de prijs van de kaartjes (“nee, géén korting, want het is bijna uitverkocht”) konden we ‘s avonds om tien uur eindelijk met eigen ogen zien of we nou echt zo trots moeten zijn op onze landgenoot in Las Vegas.


Wat na binnenkomst al snel duidelijk was, was dat het helemáál niet uitverkocht was. Verre van dat, de zaal was meer dan half leeg. En het was ook overduidelijk dat bijvoorbeeld de halfdronken Engelsen in de rij achter ons zeker niet voor de trucs van Hans kwamen. Die zaten zich tamelijk ongegeneerd op Pamela te verheugen.

Na wat introductiedansjes van een showballet stormde Hans het toneel op. Je kan maar een energieke en jeugdige indruk maken, nietwaar? Hij begon meteen in fiks tempo mensen te laten verschijnen en verdwijnen. Je kent het wel: ingewikkelde kooi op het podium, ronddraaien, iemand erin, luiken dicht, doek erover en tadaa! De mevrouw die erin ging is weg, of veranderd in een andere mevrouw, of veranderd in meneer Klok zelf. Zo zijn er een heleboel variaties, (andere kooien, andere doeken en andere mevrouwen) die elkaar in rap tempo opvolgden.
Na iedere truc haastte Hans zich naar de rand van het podium om een (gestaag afnemend) applaus op te eisen en vooral zijn haar te laten wapperen in de daarvoor speciaal aangelegde luchtstroom. Echt heel erg fout!

Daarna begon hij ons, in een behoorlijk beroerd steenkolen-Amerikaans, gelardeerd met flauwe grappen, te vertellen hoe hij als klein Hansje door zijn vader ingewijd werd in de eerste beginselen van het goochelen. Decor: een ouderwetse huiskamer met een man en een jongetje. De man laat een goocheltrucje zien, het jongetje probeert hem overdreven onhandig na te doen. Hans neemt het van het jongetje over, maakt de truc af en werpt triomfantelijk zijn armen in de lucht. Nou, knap hoor.

Tegen die tijd was het enthousiasme van de zaal afgenomen tot dicht bij het nulpunt. Hans kreeg de handen nauwelijks meer op elkaar en ik moet je eerlijk zeggen dat ik dat begrijpelijk vond. Er waren zelfs aardig wat mensen die de zaal verlieten (waarschijnlijk degenen met een vrijkaartje).
Zij misten daarmee ook Pamela, die pas na een uur voor het eerst haar bijdrage kwam leveren.
Ze deed dat aanvankelijk niet alleen als assistente, maar als co-presentator. Hans bleef namelijk genadeloos doorkletsen en zij verbeterde een paar keer zijn Engels en legde aan het publiek wat grappen uit die niet begrepen waren (!!).
Pamela heeft trouwens ook een blog. Interessant, over haar leven in Las Vagas. Kijk maar eens...
Uiteindelijk verdween, verscheen en zweefde ze ook wat en liet Hans weer alleen om een laatste ronde trucs te doen. En daar ging hij ook weer de mist in. Hij kondigde groots een afsluitende truc aan, die op zich niet onaardig was, maar stukken minder spectaculair dan je zou verwachten. Weer een anticlimax.

Kijk, ik vind Hans Klok helemaal niet echt verkeerd. Ik heb ‘m destijds in de Efteling gezien en vond het best een professionele show. Maar het is natuurlijk een ander geval of hij als gratis toevoeging aan je dagje Efteling fungeert of dat je tussen de tachtig en honderdtwintig dollar per persoon moet neertellen om z’n show te zien. Dat maakt hij echt niet waar, Pamela of geen Pamela.

Als ik ‘m zou moeten adviseren, zou ik ‘m aanraden eerst eens flink op Amerikaanse les te gaan, zodat hij zich tenminste een beetje vlot verstaanbaar kan maken. Daarnaast zou ik een heleboel crap cutten, wat nieuwe grappen bedenken (die van Harry Potter komt er na vier jaar ook niet meer erg spontaan uit) en de opbouw van de show veranderen, zodat je naar een climax toewerkt, in plaats van andersom. Zou er nou niemand van Endemol (of hoe heet dat tegenwoordig?) zijn die af en toe met een kritische blik die show bekijkt?
(Toevallig vind ik net wel een Amerikaanse recensie waar hij zijn voordeel mee zou kunnen doen...)

Ik had in elk geval spijt dat ik niet naar Stomp (ook in ons hotel) was gegaan, of naar Amazing Jonathan of Penn & Teller. Je kunt in Las Vegas kiezen uit minstens vijftig shows per avond en ik ben eigenlijk bang dat die van Hans daar niet zo heel lang meer bij hoort.

Bom

Kijk wat we vanmorgen bij het uitpakken in één van de rugzakken vonden:


Een pakje sap. Niks bijzonders? Nee, inderdaad.
Alleen had het bij de controles op Schiphol, op Newark, op LAX en op Bush Intercontinental gevonden moeten worden. Het bevat namelijk 250 milliliter VLOEISTOF.
Maar het is dus vier keer niet ontdekt door de overspannen security, die ons onze schoenen liet uittrekken en onze mascara (6 ml) in een plastic zakje liet stoppen.
Het is van hier naar New York, van New York naar Los Angeles, van Los Angeles naar Houston en van Houston naar hier meegegaan in onze handbagage.
Hahahahaha, tot zover de internationale vlieg-veiligheidsmaatregelen.

LAX

En nu zitten we weer in Los Angeles, in de Comfort Inn bij het vliegveld, het LAX. De vakantie zit erop, morgenochtend gaan we de auto inleveren en inchecken voor de terugvlucht. Aan de ene kant jammer dat het erop zit, aan de andere kant fijn om jullie allemaal weer te zien.
Het is een fantastische reis geweest en ik ben er nog lang niet over uitgepraat. De komende tijd zullen er vast nog wel verhalen volgen over dingen waar ik nog niet aan toegekomen was. Over de show van Hans Klok bijvoorbeeld. En over Amerikanen in het algemeen.
Nu ga ik nog even een laatste plastic bekertje Twin Fin drinken en een sigaretje roken op 20 feet afstand van het gebouw. En dan naar bed.

Tot gauw!

Las Vegas

Even geen nieuwe berichten hier, we zijn te druk bezig om Las Vegas uit te checken!






Dadelijk, om 10 pm, gaan we naar Hens Klak. Right here in ons hotel.

Santa Fé

Vandaag is onze eerste hele dag in Santa Fé. Gisteren aan het eind van de middag zijn we hier aangekomen, na een behoorlijk lange rit die het laatste stuk (tegen de zin van Christoffel, zoals onze TomTom-man inmiddels heet, want het was niet de kortste route) langs de Turquoise-Trail voerde.
Hartstikke ‘scenic’, smalle weg door prachtig landschap en interessante dorpjes. Golden bijvoorbeeld, waar in 1825 de allereerste gold rush begon en waar nu bijna niks meer van over is.
En Madrid (MADrid, zoals ze hier zeggen), ook zo’n dorpje van niks, wat tegenwoordig bevolkt wordt door oude hippies. De saloon (The Mine Shaft Tavern) is echt gaaf, vooral binnen, maar ook de veranda waar de rokers dicht opeengepakt staan.


Eigenlijk hadden we voor vandaag een heleboel gepland… Maar het programma is de afgelopen dagen zo druk geweest dat we de hele boel hebben laten schieten, vanmorgen lekker uitgeslapen hebben, beetje door de stad zijn gaan wandelen, bij het zwembad gehangen, gelezen en lekker rustig aan gedaan hebben. We hebben fantastisch geluncht (het eten in New Mexico behandel ik nog wel een keer apart) en zijn daarna het oudste kerkje van Noord Amerika gaan bekijken, Adobe-style natuurlijk. Er was op deze plek rond 1300 al iets gebouwd door Indianen, maar in 1610 kwamen de Spanjaarden uit Mexico en die hebben er een kerk van gemaakt. Rond 1870 is het ternauwernood aan afbraak ontsnapt, inmiddels staat het er weer kek bij.


Daarna meteen nog een kerk bekeken, de Loretto Chapel, die toevallig een paar deuren verder lag. Dat was de eerste Gotische kerk ten westen van de Mississippi. Ja, zo kan je overal wel een record aan hangen natuurlijk, maar het was een mooi kerkje, zeker van binnen. Er is een bijzondere trap naar de vide, die Miraculous Staircase genoemd wordt omdat hij zonder een enkele spijker gebouwd is en zonder steun in het midden twee volledige cirkels draait.

Heel Santa Fé is trouwens prachtig, al vergis je je af en toe deerlijk. Denk je naar een eeuwenoud Adobe-bouwwerk te kijken, blijkt het een gloednieuw hotel te zijn.
En de hele stad is vergeven van de galleries, het lijkt wel of iedereen hier schildert, beeldhouwt, boetseert of sieraden maakt. Nou is dat niet meteen mijn ding, ik ben meer van de low-brow-art, of kitsch. En dat moet hier volop te vinden zijn, mijn kerstboom hangt elk jaar vol met blikken pepers en cactussen die uit deze buurt moeten komen. Maar die heb ik hier vandaag helaas nergens kunnen vinden. Misschien morgen, in Taos.

El Paso

We waren gisteren in El Paso. Eergisterenmiddag laat kwamen we aan en toen we op verkenning uitgingen, bleek ten eerste dat het hier een uur later is dan in onze vorige tijdzone en ten tweede dat dit niet direct de sjiekste wijk van El Paso is. Tenminste, de straat om de ene hoek zat vol met Zeeman-achtige winkels, waar je voor een dollar allerlei zooi kunt kopen (heel leuk!). Hij loopt direct naar de brug over de Rio Grande, waar je overheen kunt lopen of rijden om in Mexico te komen. Als je de andere hoek om gaat zit je daarentegen meteen midden in de museumwijk van El Paso, die zo te zien hooguit vijf jaar geleden uit de grond gestampt is. Allemaal grote, dure, tamelijk ontoegankelijke gebouwen met het ‘Museum of Art’, het ‘Museum of History’, het ‘Insights El Paso Science Museum’ en nog wat theaters en convention centers.
Een vreemde combi om tussenin te zitten, maar aan de andere kant ook prima. Al voelden we ons eergisteren nog niet helemaal op ons gemak hier. Dat merk ik iedere keer weer, dat je je pas enigszins thuis voelt in een stad als je er tenminste een nacht geslapen hebt.

Omdat de schade van de laatste tijd een beetje in te halen, zijn we gisterenochtend meteen het Museum of History ingedoken. Handig, als dat zo om de hoek ligt. En wat heel fijn is: musea zijn hier gratis (lees: tegen een vrijwillige bijdrage) te bezoeken. Er was wat informatie over bekend geworden stadgenoten. De bedenker van Star Trek, Gene Roddenberry komt hier vandaan bijvoorbeeld. Dat wisten jullie vast niet.
En er is hier ook een shoot out geweest, de Four Dead in Five Seconds Gunfight, die minstens zo spectaculair geweest moet zijn als die gunfight at the OK Corral waar ze een paar dorpen verderop nog steeds zoveel ophef van maken, haha.


We kwamen er trouwens later achter dat die vier dooien op de patio van ons hotel gevallen zijn, er hangt nog een plaquette.
Helaas hadden we geen tijd voor de overige musea, omdat de trolley op vertrekken stond.
Daarmee zijn we Mexico in gereden, Ciudad Juarez om precies te zijn. Een behoorlijk grote stad, met meer dan een miljoen inwoners. Alle paniek die van te voren gemaakt werd over enge Mexicanen was volstrekt ten onrechte, het was er ontzettend gezellig.
Tuurlijk, als toerist (met een knalgroen polsbandje van de Trolley company was je op kilometers afstand als zodanig te herkennen) word je aangeklampt met allerlei koopwaar en diensten. Maar als je even met je hoofd schudt of ‘no, thanks’ zegt, word je verder niet meer lastig gevallen. We hebben een paar mooie figuren ontmoet. Een man of vrouw (daar zijn we nog niet helemaal uit…) die beter dan wij op de hoogte was van ons koninklijk huis en Juliana ooit gezien had toen ze Mexico bezocht, een ober die ooit in Rotterdam én in Madurodam geweest was en een stel muzikanten die geen slecht figuur zouden slaan in de Buena Vista Social Club. Klik hier voor een lekker moppie Mexicaanse muziek.

Amerika

Hallo daar in Europa! Dit keer schrijf ik (Hugo) eens wat.
Toen we aankwamen in New York gingen we na het eten meteen naar het Empire State Building. Het was heel leuk en ook hoog.

De dag daarna gingen we een beetje de buurt verkennen en we gingen shoppen.
We hadden toen ook een leuke winkel gevonden waar ze allemaal Paul Frank kleren hadden (de Yellow Rat Bastard).


Op zaterdag 21 juli was mama jarig en we hebben haar een TomTom en Harry Potter 7 gegeven. Die dag zijn we ook naar het Vrijheidsbeeld geweest.
Het was er ook heel leuk en hoog, alleen we dachten dat we in het bronzen gedeelte mochten omdat papa dat een paar jaar geleden ook mocht, alleen nu is het afgesloten.
Die avond gingen we in een restaurant wat boven op een gebouw ronddraait eten. Het was heel lekker en ook wel grappig want we zaten aan het raam en dan heb je steeds een ander uitzicht.
Na de taart gingen we nog even naar Times Square, waar een zwembroek van ongeveer een vierkante meter in de etalage hing. Het was er verder ook nog Cool met al die lichtreclames in het donker.


Zondag gingen we met de metro naar Coney Island waar ongeveer het eerste attractiepark, staat. Het was eigenlijk meer een soort kermis met al die schiettenten en dat soort dingen.
Er stond ook een (letterlijk) 80 jaar oude achtbaan die door het gerammel mijn rug nogal pijn heeft gedaan…

Maandag regende het echt heel hard.
We zouden naar het Guggenheim gaan alleen we konden geen taxi bellen, wel een streched limo… Dus toen waren we met een streched limo naar het Guggenheim gegaan.
Dit ben ik in het Guggenheim.


Toen gingen we die avond in La Mela eten.
Het was best lekker alleen de pizza die we de avond daar voor hebben gegeten was beter…

Dinsdag hebben we alles wat we wilden doen nog gedaan, we zijn naar het Chrysler Building gegaan en we hebben nog een beetje geshopt.
Die avond wouden we naar Babbo gaan (dat is een restaurant met 3 sterren) toen we uit het hotel stapten kwamen er net voor de deur mensen uit een limo stappen en de chauffeur kwam meteen op ons of om te vragen of we ergens met een limo heen wilden…
En omdat het niet zo duur was naar het restaurant gingen we nog een keer met een limo.
Alleen ik voelde me niet zo lekker en uiteindelijk werd het zo erg dat ik weer terug naar het hotel ging. Geen Babbo dus voor mij.


Woensdag gingen we met het vliegtuig naar Los Angeles.
Op het vliegveld van LA hebben we een bus naar de autoverhuurder genomen we hebben nu een witte Dodge. We hebben onze TomTom meteen uitgeprobeerd naar het huis we logeerden bij Ecaterina en ze was heel aardig.
Die avond hebben we nog ff rond gelopen en toen hebben we in een heel gezellig restaurantje nog wat gegeten.

Donderdag dag zijn we in Kitson geweest dat is een winkel waar allemaal beroemde mensen heen gaan. Daarna hebben we nog verder geshopt in andere winkels.
Vrijdag zijn we naar Universal Studio’s geweest. Dat is een attractiepark het was heel leuk vooral de achtbaan, het spookhuis en de studiotour.


Er was ook een Back to the Future simulator die ook heel leuk was. Ik vond het een beetje op Disney Studio’s lijken.

Zaterdag gingen we naar het strand er was een pier waar een attractiepark op stond (met achtbaan :-). De zee was lekker warm en we waren best wel verbrand. Aan het eind gingen papa en ik nog ff in de achtbaan.


Zondag hebben we alle dingen gedaan die we nog wilden doen. We hebben over de Walk of Fame gelopen en we hebben langs allerlei mooie huizen gereden en we waren ook naar de film Labyrinth geweest. Hij was heel leuk.

Maandag heeft TomTom ons de weg gewezen naar Yuma. Dat is een plaatsje midden in Arizona. Daar hebben we een nachtje geslapen.

Dinsdag zijn we na een lange reis in Tucson aangekomen. Dat ligt ook in de Arizona.
We wilden nog naar Biosphere 2 gaan, alleen toen we aankwamen gingen de hekken recht voor onze neuzen dicht, we waren te laat.


Gisteren zijn papa en ik maar heel vroeg opgestaan en toen naar Biosphere 2 geweest.
Het was wel leuk en gek alleen ik begreep de uitleg niet zo goed omdat het Amerikaans was.
Daarna zijn we naar een heel erg western dorpje geweest dat Tombstone heet. Toen we aankwamen was het heel heet, en we gingen op de begraafplaats kijken waar ongeveer 1 van de 40 mensen aan ouderdom was overleden (de rest was vermoord…)


Daarna waren we in het dorpje zelf waar veel leuke winkeltjes waren en ook nog een soort film, die hebben we ook gezien.

Tucson

Hi there! A big hello from Tucson, Arizona
We hebben Yuma inmiddels achter ons gelaten en daarmee (goddank) ook de hitte. Ik zal er niet lang over zeuren, maar het was er echt té heet. En toen we hier uit de auto stapten, was het bijna twintig graden koeler. Heerlijk!
Op onderstaand kaartje kun je zien welk stuk we gisteren gereden hebben.
(Artwork: Hugo Schmidt)



Toen we gisteren hier in Tucson aankwamen, zijn we meteen doorgereden naar Biosphere 2, maar (de timing was echt perfect) op het moment dat we de oprijlaan opreden, sloten de toegangshekken langzaam en definitief. Dat klopte trouwens wel, want het was precies vier uur. Je kon vanaf de plek waar we niet verder konden niet eens de kassen zien. Jammer, maar helaas. Nou interesseert mij dat hele Biosphere niet zo heel veel, dus Ed en Hugo zijn vanmorgen zonder ons weer terug gegaan, terwijl Sophia en ik een rustig ochtendje bij het zwembad van onze lodge hadden. Die lodge is een prachtige 'adobe hacienda', met palmen, sinaasappelbomen en gigantische cactussen in de tuin. En een fantastisch restaurant.

Maar vanmiddag gaan we voor de Cultuur met een grote C (van Cowboy). Dan gaan we namelijk naar Tombstone, bekend van The gunfight at the OK Corral.