Vorm

Ieder mens heeft zijn tic, soms zelfs meer dan één. De mijne is dat ik gek ben op puddingvormen. Niet dat ik daar constant mee bezig ben, er gaan jaren voorbij dat ik er niet eens aan dénk, en goedbeschouwd bestaat mijn verzameling uit maar drie noemenswaardige exemplaren. Dan reken ik de puur functionele (en lelijke!) plastic Tupperware even niet mee.
Maar zo nu en dan loop ik tegen een vorm aan waar ik echt niet omheen kan. Dat gebeurde vorige week, toen ik langs een kookwinkel hier ter stede kwam. Vaak loop ik daar juist met een grote boog omheen, want ik kom er nooit uit zonder een gevoelige smak geld uitgegeven te hebben. Daar staat tegenover dat ik dan meestal een heleboel informatie en een prachtig kookattribuut rijker ben. Zo ook deze keer.

In de etalage stond een doos met daarop een uitdagende, bronskleurige puddingvorm. Het bleek geen metaal te zijn, maar zo’n slappe rubbervorm. Eigenlijk hou ik daar niet van, maar deze was dermate prachtig dat ik naar binnen stapte om hem nader te inspecteren. En hij bleek, behalve een aantrekkelijk uiterlijk, ook nog een interessant verhaal te hebben. Luister:
De Welfen, nazaten van het oudste vorstenhuis van Europa, hebben in 2005 een flinke hoeveelheid kunst- en gebruiksvoorwerpen uit hun bezit geveild. De opbrengst was bestemd om hun slot Marienburg een opknapbeurt te geven.

Een in de buurt gevestigde puddingvormenmaker heeft tijdens die veiling een bod gedaan op een gesloten kist met niet nader omschreven keukengerei, die voor een klein bedrag afgehamerd werd. Tot zijn grote vreugde bleek er onder andere een drietal koperen puddingvormen uit de achttiende eeuw in te zitten.
En die heeft hij nu dus nagemaakt in ‘100% platina-siliconen’, wat misschien niet zo heel erg opwindend klinkt, maar wat wel bestand is tegen temperaturen van -60 tot + 260˚C, in vaatwasser zowel als magnetron kan én waar prachtige glittertjes inzitten.
Er zijn drie modellen, genoemd naar kastelen van de familie: Lüneburg, Blankenburg en Marienburg. En die laatste heb ik nu trots op mijn overvolle keukenplankje staan!

China

Vorige week was ik in het Haagse Chinatown. Dat ligt midden in het centrum, achter de Bijenkorf en bestaat grotendeels uit één straat, de Wagenstraat.
Als je even doorloopt, ben je er in vijf minuten doorheen. Maar dat geeft niet. Ten eerste is er veel te veel te zien om snel door te lopen en ten tweede is het misschien niet groot, maar wel heel actief in het organiseren van allerlei Chinees getinte evenementen. Chinatown is leuk.
Uiteraard tiert de Chinese middenstand er welig, gelardeerd met winkels van andere vage afkomst, zoals bijvoorbeeld de Afro-Indian Market, één van mijn favorieten. Daar verkopen ze een bonte mengeling van snoep, kruiden, sieraden, wierook, crèmes om donkere huid wit te maken, pruiken en paardenstaarten (1,95 per stuk, 3 voor 5 euro). En, een onuitputtelijke bron van vermaak: spuitbussen met luchtverfrisser. Daar lijken ze in elk geval op, van die kloeke bussen met witte dop die, totdat het milieubesef begon toe te slaan op iedere wc te vinden waren. Alleen zijn dit meer dan wc-verfrissers. Ze hebben allerlei wonderlijke bijwerkingen. Ze brengen geluk bij het gokken bijvoorbeeld. Of ze beschermen je huis tegen inbrekers. Brengen je verloren liefde terug. Verbeteren je gezondheid. Lokken goede geesten en verjagen kwade. Geweldig! Ik snap er niks van, moet er ontzettend om lachen en kan het vervolgens niet laten om er een paar aan te schaffen.


Ernaast is een Chinees warenhuis waar mahjongspellen naast wokbranders, vleesbijlen en zijden schoentjes liggen. Waar je grote, prachtig versierde enveloppen kunt kopen met papieren kleding en schoentjes, papieren mobieltjes, papieren gouden horloges en fantastische bankbiljetten erin. Raadselachtig. Ze blijken bestemd te zijn voor begrafenissen. Iedere Chinese dode krijgt luxe goederen en geld mee, voor in het hiernamaals. En voor de zekerheid zijn er aparte bankbiljetten voor in de hemel en in de hel.