Strawberry Homicide

_______________ de toutes les passions la seule respectable est la gourmandise - Guy de Maupassant_______________

30 december 2006

Gaten

Gisterenavond was de film ‘Holes’ op tv. Ik had ‘m al eens eerder gezien, maar heb weer gekeken en ik vond ‘m weer helemaal goed.
De film is gebaseerd op het boek van Louis Sachar uit 1998, wat ik een aantal jaren geleden gelezen heb en wat ook prachtig is. In Amerika heeft het talloze prijzen gewonnen, waaronder The National Book Award, maar hier is het tamelijk onopgemerkt gebleven. Het is een zogenaamd C-boek, althans dat is de classificatie die het in de bibliotheek krijgt en die betekent dat het bestemd is voor lezers van 12 tot 16 jaar. Neenee, dat is niet per definitie kinderachtig, er staan best veel goeie boeken op de C-plank.

Holes gaat over een jongen, Stanley Yelnats the 4th, uit een familie waarvan de mannen (allemaal Stanley’s, maar wat wil je met zo’n achternaam?) al vier generaties door pech achtervolgd worden. Eigenlijk zijn het een beetje schlemielen.
Er gaat een verhaal in de familie over hoe dat begonnen is, namelijk met een verbroken belofte van over-overgrootvader Yelnats aan Madame Zeroni, een waarzegster. Die had hem gewaarschuwd dat als hij zijn belofte niet na zou komen, zijn nageslacht voor eeuwig verdoemd zou zijn.
Stanley de vierde ondervindt dat aan den lijve. Hij komt onschuldig terecht in een strafkamp, Camp Geen Lake, en moet daar elke dag een groot gat graven. Dat is karaktervormend, zegt Mr. Sir, één van de leiders van het kamp. Maar al gauw komt hij erachter dat er een andere reden is voor al die gaten. Door middel van flashbacks wordt het geheel verweven tot een fantastisch verhaal met verrassende plots.
Nou zijn boekverfilmingen niet altijd een succes. Maar in dit geval had het niet beter gekund. Er zit een subtiele humor in het verhaal, die door de keuze voor de spelers recht overeind gebleven is. Sterker nog, ik vind dat ze er zelfs nog humor aan toevoegen. Bijvoorbeeld de twee kampbewakers, John Voight en Tim Blake Nelson, spelen hun rol subliem.
Allemaal kijken dus, die film. Of lees het boek, dat is ook goed.

21 december 2006

Vet

Kijk nou wat ik vind op de pot mayonaise: een recept!
En een behoorlijk bizar recept, reden te meer om het uit te proberen.

½ cup Hellmann’s Real Mayonnaise
¼ cup grated Parmesan cheese
4 boneless, skinless chicken breast halves
4 tsp. Italian seasoned dry bread crumbs

Combine mayonnaise and cheese. Spread on chicken, then sprinkle with bread crumbs. Bake at 425˚F, 20 minutes or until thoroughly cooked.

Fantastisch, mayonaise met parmezaanse kaas. Hoe verzin je het? Baggervet natuurlijk, Hellmann’s heeft een vetpercentage van bóven de honderd. En dan nog kaas erbij. Het mengsel op zich is al zo lekker dat het bijna onfatsoenlijk is. Dik over de kip gesmeerd, bestrooid met paneermeel en Italiaanse kruiden en gecremeerd op 425˚F levert het een fascinerend ovenschoteltje op. Met vis is het nog lekkerder. Tilapia bijvoorbeeld, of een andere witte vis die mag van Greenpeace.
Geen gerecht om een tafel vol fijnproevers mee te verwennen, maar goed (en makkelijk) genoeg om voor de gein een keer te proberen.

14 december 2006

Jellybeans

Het ultieme snoepje komt uit Amerika. Het bevat geen vet, wel suiker en een fikse hoeveelheid kleur- en smaakstoffen, de standaardsamenstelling van bijna alle Amerikaanse etenswaren.
Een aantal jaren geleden hebben wij op reis door Amerika regelmatig door supermarkten gezworven en echt: je gelooft je ogen niet. Taarten en snoep met een kleurtje hebben we hier ook, maar dat valt volledig in het niet bij de daar verkrijgbare knalgroene taarten met dieppaarse slagroom, cereals in alle kleuren van de regenboog (met toegevoegde vitaminen) en, klap op de vuurpijl, minipakjes appelsap met blauwe kleurstof. Mijn zoon dronk indertijd nauwelijks iets anders dan die pakjes, je kent ze wel, met zo’n rietje aan de zijkant. Na enkele dagen begon hij echter helderblauw te eh.. wateren. Het heeft ons heel wat speurwerk gekost voordat we op het idee kwamen om de inhoud van de pakjes sap te controleren. Ik bedoel: waarom stop je er kleurstof in, als je dat sap toch niet te zien krijgt, hm? En wie heeft er wel eens van blauwe appels gehoord? Maar... (dat stond er echt met grote letters op) er zat geen vet in. Tja, zo ken ik er nog wel een paar. In cola zit ook geen vet, en in hamburgers geen cafeïne.

Maar goed, snoep is fun, dat eet je niet voor je gezondheid. En jellybeans zijn de ultieme fun. Er zijn heel veel smaken, hoeveel precies weet ik eigenlijk niet. Natuurlijk elke fruitsoort die je kunt bedenken, maar ook gekkere smaken als roasted garlic, buttered toast of Jalapeño pepper. Er zijn ‘recepten’: tiramisu proef je met twee cappuccino-, één cream soda- en één chocoladepudding-bean en voor een bananasplit moet je zes verschillende bonen tegelijk in je mond stoppen.
J.K. Rowling heeft met jellybeans in het achterhoofd de ‘smekkies in alle smaken’ bedacht, die met terugwerkende kracht aan het assortiment zijn toegevoegd. Onder de naam Bertie Bott's Every Flavor Beans zijn er bonen met onder andere oorsmeer-, aardworm- of kotssmaak.
Helaas zijn jellybeans in Europa niet makkelijk te krijgen. Harrods in Londen heeft het hele assortiment (ja, dûh), maar verder kan je hooguit zo hier en daar een doorsnee van de meest voor de hand liggende smaken kopen. De Jelly Belly website biedt geen uitkomst, je kunt bestellen als je in one of the States of in Canada woont. Ja, daar kan je ze ook gewoon in de winkel kopen.
Als iemand een verkooppunt in de buurt of postordersite die hier aflevert weet, hou ik me aanbevolen.

11 december 2006

Pink

Zal ik jullie eens even lekker vertellen over mijn operatie?...
Sinds een week is mijn pink ontstoken. Eerst was hij een beetje dik en pijnlijk, maar in de loop van de week zwol hij langzaam aan tot buitengemene proporties. Gisteren (zondag) begon ik te wankelen in mijn rotsvaste overtuiging dat het vanzelf wel over zou gaan. Na enkele telefoontjes kon ik terecht bij de huisartsenpost van het befaamde Bronovo ziekenhuis, wat toevallig het dichtste bij is. De daar aanwezige huisarts barstte gelukkig niet in hoongelach uit toen hij de pink zag (daar ben ik op de één of andere manier altijd bang voor, dat mijn probleem helemaal geen probleem blijkt te zijn), maar begon zorgelijk te fronsen. “Tja”, sprak hij, “het beste is als we het even openleggen”. Hm. Tactisch geformuleerd. De aangeboden verdovingsinjecties sloeg ik af, omdat dat geprik meestal net zoveel pijn doet als de uiteindelijke ingreep.

Tijdens de voorbereidingen voor de ‘operatie’, die voornamelijk uit lang zoeken naar een mesje bestonden, voegde de arts mij nog toe dat snijden in vingertoppen altijd erg pijnlijk is en behoorlijk kan bloeden. “That was a little more information than I needed, but go right ahead”, dacht ik, Mia uit Pulp Fiction indachtig, “maar als je nou niet ophoudt, ga ik er vandoor”.
Uiteindelijk had hij alles gevonden en aarzelend boog hij zich over de pink. Ik geloof dat hij minstens zo nerveus was als ik. Met een ferme haal deed hij wat hij beloofd had en ik zat minutenlang tegen het plafond. En het stomme is, hij zat ernáást met z’n gemene rotmes, naast de ontsteking bedoel ik.
Mompelend verbond hij de wond en gaf wat vage uitleg. We wisten allebei dat het mislukt was, maar hij noch ik hadden zin in een herhaling.

Ik heb vannacht slecht geslapen. Het doet hartstikke pijn. Nu heb ik een ontsteking én een snee in m’n pink.
Zielig hè? Ja, vind ik ook. Blijken van medeleven, kadootjes en huishoudelijke hulp zijn welkom.