Sacha

Zoals meestal rond deze tijd van het jaar ben ik oliebollen aan het bakken. Daarvoor maak je eerst een grote bak beslag, die daarna een uur moet rijzen. Dat is een intrigerend proces, waarbij de massa zich verdrie- of verviervoudigt. Ondertussen bubbelt en beweegt alles in die kom, het ziet er echt uit als een levend organisme. En dat is het natuurlijk ook.
Maar dit jaar zien de bollen er na het bakken ook uit alsof ze spartelend in de kokende olie geworpen zijn. Ik voel me er bijna schuldig door.


Dat komt omdat mijn belangrijkste oliebollenbak-hulpstuk deze zomer gesneuveld is bij het ijs scheppen. Dus improviseer ik met twee gewone lepels, met een juslepel en met allerlei andere lepelvormige attributen. Het werkt allemaal niet, ik maak geen bollen maar monsters.

Totdat Sacha ineens verdwijnt. Om vuurwerk af te steken, vermoed ik. Dat doet hij namelijk sinds vanmorgen tien uur, doorlopend. Maar tot mijn grote verrassing staat hij een kwartier later voor mijn neus met een fantastische, professionele ijsschep. De mooiste (en duurste) die ik ooit gehad heb.
Dank je wel, Sas! Je bent een schat.