Cijfers

Een tijdje geleden blogde ik al eens over de gedichten van de Laurens Jz Coster-mailinglist. Via een andere lijst ontvang ik dagelijks onder de titel "Cijfers liegen niet" een 'Weetje van de dag'. Nou kan ik me voorstellen dat jullie niet meteen recht overeind schieten van deze mededeling, maar geloof me: ze zijn vaak erg leuk.
Hier bijvoorbeeld word je toch meteen helemaal blij van:

Uit wetenschappelijk onderzoek van 107 beelden uit de klassieke oudheid bleek dat 60 procent van alle mannelijke Romeinse naakten testikels van ongelijke grootte hebben.

Ik bedoel maar.
Er is ook een hele fijne site, waar je bijvoorbeeld kunt nalezen hoe hoog de criminaliteit in Duckstad is, hoeveel calorieën er in 100 gram buidelrat zitten of hoe warm het is in de hel.

Film

Ik ben niet zo’n filmkijker. Dat komt onder andere doordat de zaken hier in huis duidelijk verdeeld zijn. Mijn partner beheert de afstandsbediening en ligt des avonds languit op de bank. Inspraak in de programmakeuze wordt niet bijzonder op prijs gesteld dan wel volledig genegeerd, en er wordt regelmatig onaangekondigd naar voetbal of iets anders futiels gezapt.
Ik heers daarentegen over de studeerkamer, en de computer. Daar amuseer ik me al jaren en hier geldt: wie wil werken of studeren zoekt maar een ander onderkomen.
Allemaal prima geregeld dus, maar van films kijken komt op die manier niet veel.

Nou is het me onlangs toch gelukt om een aantal dvd’s te zien, waaronder The Proposition. Daar was ik bijzonder benieuwd naar, omdat het script van Nick Cave is. En ik ben een groot Nick Cave-bewonderaar, vooral vanwege zijn vaak uiterst duistere, beeldende teksten.
Maar nu de film. Voor de duidelijkheid, het betreft een western. Het uitgangspunt deugt: een broer die om het leven van z’n jonge broertje te redden zijn oudere broer moet vermoorden.
De film begint zeer abrupt, midden in een shoot-out, waarbij de hersenen in het rond spatten en menig veelbelovend karakter de film al uitgeknald wordt nog voor hij goed en wel begonnen is. En daarmee is meteen de toon gezet. The Proposition is een gewelddadige film, en niet zo’n beetje ook.
Aan de andere kant is het ook een subtiele film. De sfeer is belangrijk. Er zijn veel dramatisch mooie beelden van Australische landschappen met dooie bomen en duistere rotsformaties. Met dreigend gefluister op de achtergrond (van Nick). En er is een overdaad aan hoofdpersonen. Je zou zeggen dat het verhaal draait om de drie broers, maar dat is niet zo. Of in ieder geval voelt het niet zo. De karakters van de sheriff en diens vrouw worden bijvoorbeeld veel meer uitgediept. Anders dan die van de drie broers, die in een soort gewelddadig schemerduister blijven hangen.

Eigenlijk ben ik er nog niet uit wat ik van de film vind. Het beeld wat blijft hangen is dreigend, sfeervol en onduidelijk. Ik heb me de hele film door een buitenstaander gevoeld, iemand die met verbijstering naar het getoonde zat te kijken. Dat mag en kan soms heel interessant zijn. Maar bij deze film voelde het als een manco.
Misschien komt het wel door die snor (huhhuh)

Shock

What’s in a name?
Je hebt je misschien wel eens afgevraagd waar Strawberry Homicide op slaat.
Welnu, toen ik dit weblog opende, heb ik tamelijk impulsief voor deze lay-out (of template, zoals dat hier heet) gekozen. De roze achtergrond was me niet eens zo opgevallen. Ik schrok me rot toen ik ‘m paginagroot terugzag. Maar ja, toen was het al te laat.
Alleen een goede naam kon de boel nog redden.
Nee, ik heb ‘m niet zelf bedacht. Het is de naam van een cocktail, die ik lang geleden voor het eerst dronk in Londen. We waren op studiereis, een vriend wilde een cocktailbar beginnen in Den Haag.

Inmiddels bestaat Zahara ruim twintig jaar en Strawberry Homicide staat op de kaart in de categorie ‘Shocktails’.

Strawberry Homicide
Wodka, 50 cc
Kahlua, 25 cc
Cointreau, 25 cc
Room, 10 cc

Doe alle ingrediënten in een blender met een handje crushed ice. Blend 15 seconden en schenk in een groot glas (250 cc). Opvullen met cola. Tot slot 10 cc aardbeiensiroop erop druppelen.

Yes!!!

Klik hier voor meer foto's... (met dank aan Aldo San Giorgi)

Hugo

...Eén van de hoogtepunten van de film is het bouwen van de tent…

Deze week staat Hugo volop in de belangstelling. In ieder geval bij ons.
Ten eerste gaan we morgen kijken óf, en hoe lang, hij in beeld is bij Kruistocht in Spijkerbroek.
Vorig jaar is hij een etmaal in Luxemburg geweest, als één van heel veel kinderfiguranten. Hij heeft daar vooral een tentje opgebouwd, zo’n keer of dertig, en dat is vanuit verschillende hoeken gefilmd. Zelf is hij erg bang dat deze ehm… cruciale scène uit de film geknipt is en wij kunnen hem niet geruststellen. Het zou namelijk best kunnen. Maar dan weten jullie nu állemaal dat hij wel degelijk meegedaan heeft!

Ten tweede doet hij (met het CM-kids team) zaterdag mee aan de voorronden van de First Lego League. Dat is een wedstrijd met technisch Lego en een programmeerbare ‘robot’, die op een speciaal speelveld negen opdrachten moet uitvoeren. Erg spannend en behoorlijk moeilijk. Vorig jaar heeft hij ook meegedaan, toen viel zijn team net buiten de prijzen.
Voor degenen die geïnteresseerd zijn: de hele wedstrijd wordt zaterdag live uitgezonden, vanaf 10 uur ’s ochtends.

Wordt vervolgd... (maar voorlopig niet, want de hoofdpersoon wil boven aan de pagina blijven staan. Pfff, sterallures!)

Konmar

Gisteren heeft de laatste Konmar in Den Haag haar deuren definitief gesloten. Er komt een Albert Heijn XL voor in de plaats.
Ik vind dat erg jammer. Want waar moet ik nou naartoe voor marshmellows, Oreo’s of Hellmann’s REAL Mayonnaise? Voor Chan’s Hotpepper Sauce of baramix? Voor Sonnigdal rooibos, ‘die natuurlike drank van Suid-Afrika’? Of voor andere vage Griekse, Japanse, Turkse, Thaise of gewoon Hollandse zooi in potjes, pakjes en flesjes.
Goed, uiteindelijk zal ik het wel ergens kunnen vinden allemaal, maar waarschijnlijk nooit meer onder één dak.

Het was avontuurlijk winkelen bij de Konmar, niet in de laatste plaats omdat alles in een niet te volgen logica door de winkel verspreid stond. Ik heb menigmaal met een driftig op z’n hoofd krabbende Konmarmedewerker door de gangpaden gedwaald, op zoek naar Jo-La levensmiddelenkleurstof of dawet-aroma.

En waar vind je een supermarkt waar je op de kaasafdeling gewoon Cabrales kunt bestellen, het hoofdingrediënt voor een van de simpelste én lekkerste gerechten die ik ken.

Cabrales met port
Cabrales, Spaanse blauw-geaderde kaas, 1 flinke plak
Port, 1 deciliter

Giet de port ongeveer 20 minuten voor het serveren over de kaas.
Serveer op kamertemperatuur met brood en/of sla.

Poep

Soms moet ik even m’n frustratie van me afbloggen.
Ik woon in een smal straatje in Scheveningen, of óp Scheveningen, zoals ze hier zeggen. Ik heb twee voortuintjes van twee meter breed en zestien (16) centimeter diep. Echt waar, ik heb het nagemeten. Er staat een rijtje nondescript, wintergroen spul in.
En nu komt het: op de één of andere manier lukt het de honden hier in de buurt om ín die piepkleine tuintjes te poepen. Om de haverklap ligt er een enorme drol te dampen tussen mijn plantjes.
Dus heb ik onlangs, in een winkel die in doe-het-zelf artikelen doet, een bordje gekocht om in het raam te zetten en zo de honden, of in ieder geval hun bazen, erop attent te maken dat ik daar niet van gediend ben. Een rond bordje met een rode rand en een forse rode streep diagonaal door een gehurkt zittend beest. Op het eerste gezicht een hond.
Maar als je beter kijkt, zie je dat het helemaal geen hond kan zijn. Het heeft namelijk maar twee poten. Ik ken geen enkel beest wat er zo uitziet, eigenlijk.
Domenico, vriend van mijn zoon, bracht uitkomst. “Dat is een weerwolf”, sprak hij nadenkend. En inderdaad, dat is het.
Nou slaat dat hele bordje natuurlijk nergens meer op, geen hond die zich erdoor aangesproken voelt. Of zou het juist afschrikwekkend zijn, een schijtende weerwolf in het raam?

Therapie

Bestaat dat al, een therapie tegen engtevrees, claustrofobie, de angst om levend begraven te worden?
Vorige week was ik in Parijs.
Toen ik vlak voor vertrek nog even wat zat te Googlen op bezienswaardigheden, kwam ik via Nicolas Flamel (de 15e eeuwse alchemist, bekend als maker van de Steen der Wijzen uit het eerste deel van Harry Potter) en Cimetière des Innocents uit bij Les Catacombes.
Kijk hier voor een korte uitleg.

Dat intrigeerde me mateloos. Alleen… ik ben claustrofobisch. En niet zo’n beetje ook. Tenminste, zodra het diep de grond in gaat. Grotten, mijnen, onderaardse gangen, ik trek ze niet (meer). En het stomme is dat ik het juist ontzettend gaaf vind. Ik heb daarnet op deze Franse site verlekkerd foto’s zitten kijken, maar tegelijkertijd lopen de rillingen paarsgewijs over m’n rug van afschuw.
Ik ben wel gegaan, naar de Place Denfert, heb een kaartje gekocht en ben de eerste wenteltrap afgedaald, maar daar sloeg de angst in alle hevigheid toe en ben ik snel weer naar boven gerend, de veilige buitenlucht in.
De foto’s zijn gemaakt door mijn dochters, de wachter van het dodenrijk is mijn neefje. Zij hebben wel de 1,7 kilometer ondergronds Parijs gedaan, terwijl ik met een vreemde mix van plaatsvervangende paniek en jaloezie achter een bier zat te wachten op hun veilige terugkeer.
Ja, ik wil in therapie.

Vlees

Met een goede vriend had ik het gisteren over het eten van dieren, welke gedeelten je wel eet en welke niet, dat vlees tegenwoordig niet meer op beest mag lijken en waarom je bijvoorbeeld wel een stuk koe op zou eten, maar geen hond.

Het werd een interessante discussie. Ik merkte alleen wel dat je al snel van de ratio afstapt en op puur emotionele gronden gaat argumenteren.
Persoonlijk krijg ik al kriebels bij het idee dat ik hersenen zou moeten eten, of stierenballen, terwijl de vriend zegt zich daar niks van aan te trekken. En inderdaad, als ik ga nadenken over wat nou het verschil is met die overheerlijke varkensnek of koeienbil, kom ik er al snel niet meer uit.

Weer een ander verhaal is het eten van zogenaamde huisdieren. Daar heb ik niet zo’n moeite mee. Denk ik.

Sinds een paar maanden scharrelen er kippen in mijn tuin én ik eet regelmatig scharrelkip, dus ik begrijp wel dat bijvoorbeeld Chinezen op grote schaal hun tanden zetten in hun huisdier. Niks mis mee. En zoals culinair journaliste Sylvia Witteman opmerkt in haar (kook)boek ‘De maillard reactie’ zijn lammetjes misschien ook alleen maar “houterige, oppervlakkige beesten, die hun beste eigenschappen in pan of braadslee prijsgeven”. Weg met de valse sentimenten! Wie bepaalt dat een konijn schattiger is dan een biggetje en daarom niet opgegeten mag worden?

Sterker nog, sinds ik kippen heb, begrijp ik dat het heel natuurlijk en logisch is om vlees te eten. Wat moet je anders in vredesnaam met al die haantjes? Vijftig procent van alle kippen die ‘geboren worden’ is immers van het mannelijk geslacht. Maar meer dan één haan in een kippenhok gaat niet. Dat wordt vechten, dat geeft ellende. In de pan ermee, al moet ik er bijzeggen dat het mij ook te ver gaat om zelf mijn eigen haantjes de nek om te draaien, te plukken en vervolgens op te eten. Maar als iemand ze met dat oogmerk wil hebben, is hij of zij van harte welkom. Kom ze maar halen!

Klinkt dat harteloos? Misschien wel. Maar is het niet veel gekker om op basis van uiterlijkheden te bepalen welk dier je wel en welk niet op zou mogen eten? Of zullen we er maar helemaal niet meer over nadenken en vanavond weer een lekker anoniem stukje filet uit zo’n plastic doosje in de pan kieperen?

Gedicht

Oké, laten we maar eens beginnen met een cultureel correcte posting. Een goed begin is het halve werk, nietwaar?
Daags nadat er hier een nieuw spamfiltertje geïnstalleerd is (met de intrigerende naam Spamihilator en de drang om te 'leren' wat ik spam vind, tja..) worstel ik me door een berg ongelezen mails heen.
Een groot deel daarvan is afkomstig van de Laurens Jz Coster-mailinglist, een vrijwilligersproject dat ernaar streeft poëzie meer onder de aandacht te brengen. Dat doen ze via een website, maar ook door het dagelijks versturen van een gedicht, onder andere aan mij.
Nou staat mijn hoofd niet iedere ochtend naar gedicht, dus blijven ze vaak ongelezen in de inbox staan. Het aanbod is buitengewoon breed, soms prachtig, soms grappig, soms saai. Vaak haken ze op de één of andere manier in op de actualiteit.
Vandaag vond ik dit gedicht, van Alexander Gutteling, die in 1910 op 26-jarige leeftijd overleed. Nou is het onder dichters eerder regel dan uitzondering om vroeg te overlijden, maar deze Alexander was op die prille leeftijd al de vertaler van onder andere Paradise Lost van John Milton.
Én de schrijver van dit prachtige gedicht:


Aan Milton

Een kathedraal met pijlers van bazalt
Waar nacht en dag de zee in druischt en dreunt,
Melodisch murmelt of beängstend kreunt,
Of zwaar en klaar gelijk de donder schalt,

Waar 't zonlicht somber, schoon veelkleurig, valt
Op 't zwart gesteente, waar 't gewelf op leunt:
Zuil tegen zuil, half zwevend, half gesteund,
In staatge rij of knoestig saamgebald,

Zoodat de gansche onpeilbre grot gelijkt
Een reuzenorgel, waar de zang der zee
Door myriaden pijpen eeuwig ruischt;

Zoo is uw lied, dat voor geen tijd bezwijkt,
Milton: een vreemd paleis vol eindloos wee,
Waar de oceaan in steent en galmt en suist.



Alexander Gutteling (1884-1910)

Wat te doen met een blog?

Oei! Hij is wel roze...
Ja, wat doe je eigenlijk met zo'n blog? Voor wie maak je het en wat zet je erop? Grappig genoeg overvalt die vraag me pas nu, nu ik het eerste stukje moet gaan maken.
Eigenlijk heb ik ideeën genoeg, over films, boeken, reizen, 's morgens onder de douche, 's middags in de auto, 's avonds onder het koken, maar niet als ik eindelijk achter het toetsenbord zit.
Dan zijn ze ineens spoorloos verdwenen. Wat is dat? Een slecht geheugen? Een ongestructureerde geest? Misschien van allebei een beetje?
Of zou het verlegenheid zijn?

Okay, dus ik heb nu ook een blog... En wat nu?